— Некаторыя дзяўчаты , якія ўдзельнічаюць ў конкурсах прыгажосці, ставяць задачу зрабіць паспяховую кар'еру ў мадэльным бізнесе, а некаторыя – удала выйсці замуж. Якія мэты пераследавалі Вы, калі прыйшлі на кастынг Нацыянальнага конкурсу "Міс Беларусь"?
— Калі быць сумленнай, то ніякіх. Ну ўжо сапраўды не за мужам я прыйшла ў 19 год (смяецца). Гэта быў інтуітыўны ўчынак, да якога мяне падштурхнула мая мама. Дырэктар майго мадэльнага агенцтва засмяялася, калі я прыйшла да яе прасіць дазволу пайсці на гэты кастынг. Сказала, што ў мяне няма шанцаў прайсці, бо я залішне худая і кароткавалосая. Яна пераконвала, што ў мяне знешнасць мадэлі, а не каралевы прыгажосці (смяецца). У нейкі момант я вырашыла даказаць ёй зваротнае.
фота: Генадзь Яшчук (для NELVA)
— Ці працавалі Вы мадэллю?
— Скажам так, я падзарабляла мадэллю. Ніколі сур'ёзна да гэтай прафесіі не ставілася. Для мяне гэта была проста магчымасць зарабіць грошы.
Працавала галоўным чынам у Беларусі, Польшчы і Расіі, хоць мне часта прапанавалі з'ехаць у Мілан ці Парыж. Але гэтай магчымасцю я так і не скарысталася, ведаючы, што вялікіх грошаў там не зараблю: максімум атрымаю якасныя фатаграфіі, якія потым з гонарам буду паказваць сваім дзецям. З'яжджаць трэба было, прынамсі, на тры месяца. Думаю, такую працяглую адсутнасць абавязкова б заўважылі мае выкладчыкі (смяецца). Мне хапала працы і тут.
— Удзел у конкурсах прыгажосці адбіўся на колькасці Вашых прыхільнікаў?
— Думаю, так. Для мяне заўсёды заставалася загадкай, чаму для мужчын так важна мець зносіны з тытулаванымі прыгажунямі (смяецца)...
— Ці сустрэлі Вы сваю другую палавінку?
— Безумоўна. Больш таго, я выйшла за яго замуж. Да шлюбу заўсёды ставілася вельмі сур'ёзна. Калі б я свайго мужа не кахала, не лічыла сваёй палавінкай, то ніколі б не павянчалася з ім.
фота: Генадзь Яшчук (для NELVA)
— Вы ўдзельнічалі ў прэстыжным міжнародным конкурсе прыгажосці "Міс Свету". Распавядзіце пра свае ўражанні пра гэту падзею праз шэсць гадоў.
— У мяне засталіся самыя светлыя ўспаміны пра гэты конкурс. Дзякуючы "Міс Свету" я пабывала ў Кітае, пазнаёмілася з культурай і традыцыямі гэтай выдатнай краіны. Дагэтуль у мяне захаваліся цудоўныя адносіны з удзельніцамі гэтага конкурсу, але не з усімі, вядома: усёткі іх было вельмі шмат (смяецца). Але з дзяўчынкамі з Грузіі, Расіі і Казахстана мы дагэтуль маем зносіны.
— Якія цікавыя конкурсныя мерапрыемствы праходзілі ў рамках "Міс Свету 2007"?
— Больш за ўсё мне запомніліся нашы турыстычныя паездкі. Для мяне, як для заўзятага вандроўніка, было важна ўбачыць Вялікую кітайскую сцяну.
Акрамя таго, так як менавіта ў 2007 годзе ў Кітаі павінна была праходзіць Алімпіяда, у нас было шмат мерапрыемстваў, звязаных са спортам. Можа таму менавіта спартыўныя спаборніцтвы ў рамках "Міс Свету" мне запомніліся больш за ўсё. Як толькі не здзекаваліся над намі (смяецца): даводзілася не толькі бегаць, скакаць, адціскацца, але і сплаўляцца на плыце.
— Ці было ў Вас досыць часу для камунікацый з іншымі канкурсанткамі?
— Я б сказала, што мы практычна ўвесь час праводзілі разам. Падрыхтоўка да фіналу конкурсу аднімала кожны дзень 5-6 гадзін. Плюс бясконцыя паездкі, інтэрв'ю. Нават есці мы хадзілі строем. Ну а вечарамі мы мелі зносіны ўжо ў больш цесным крузе. Часам у нашым нумары збіраліся ўсе прадстаўніцы былога СССР. Было вельмі весела.
— Якія тэмы Вы з імі абмяркоўвалі?
— Часцей за ўсё мы казалі пра сам конкурс, пра шанцы на перамогу. Дзяўчынкі вельмі перажывалі. Некаторыя нават плакалі, калі іх лішні раз не паказвалі ў хроніках конкурсу ці не выкладвалі фота з імі на сайце. Я ставілася да ўсяго прасцей: напэўна, таму што я не была пераможцай "Міс Беларусь".
Наогул, псіхалагічна для неўзмацнелай псіхікі такія спаборніцтвы – гэта вялікае выпрабаванне. Дзяўчынкам цяжка перабудавацца: у сваёй краіне яны ўжо сталі лепшымі, а тут даводзіцца канкурыраваць з іншымі, і не заўсёды на іх фоне ты глядзішся выйгрышна. Некаторыя не вытрымлівалі напружання – даводзілася супакойваць.
— Якое выпрабаванне на конкурсе "Міс Свету 2007" было для Вас самым цяжкім ці самым нечаканым?
— Нечаканага сапраўды нічога не было. Пра конкурс мне да таго часу ўжо даволі падрабязна расказала дырэктар Нацыянальнай школы прыгажосці Вольга Сярожнікава. Іншая справа, што мы не паспелі падрыхтавацца належным чынам. Бо пра тое, што я паеду на гэты конкурс стала вядома толькі за некалькі тыдняў да яго. Тут хоць бы сукенкі падрыхтаваць, візу атрымаць, білеты паспець купіць. Менавіта таму я не ўдзельнічала ў некаторых спаборніцтвах – "Міс талент" і "Міс дабрачыннасць" мінулі мяне. Я спрабавала, вядома, самастойна падрыхтаваць заяўку да конкурсу "beauty with a purpose", але ў параўнанні з прафесійнымі відэаролікамі іншых удзельніц мае фатаграфіі глядзеліся вельмі сціпла. Цяжка было толькі ў Пекіне: звязана гэта было з пагоднымі ўмовамі. Пасля сонечнай Сан'і там было вельмі холадна. Гаспадыня конкурсу Джулія Морлі не вітала джынсы і боты, а жадала, каб дзяўчынкі хадзілі прыбрана: у сукенках і туфлях. Многія, імкнучыся ёй спадабацца, так і апраналіся – з-за чаго потым і захварэлі.
— Якой падрыхтоўкі, а можа быць, навыкаў, ведаў ці ўменняў Вам не хапіла для заваёўвання тытула "Міс Свету"?
— Асабіста мне не хапіла падрыхтоўкі. Як ужо вышэй сказала, у некаторых міні-конкурсах я нават не ўдзельнічала. Сваю візітку я запісвала на хаду, на наступны дзень пасля цяжкага пералёту, хутка накідаўшы некалькі радкоў на англійскай – бо менавіта па ёй і ствараецца ўражанне ў суддзяў пра канкурсантак. Акрамя таго, мая гутарковая англійская ўсё-ткі не настолькі добрая, каб лёгка і вольна мець зносіны, жартаваць. Яшчэ я б адзначыла невялікую колькасць убораў: дзяўчынкі прыязджалі з 5-6 чамаданамі рэчаў. Ну а, галоўнае, на фінальнае шоу мне не паспелі зрабіць укладку валасоў і макіяж: спецыялістаў на ўсіх не хапіла. Дасведчаныя дзяўчаты, матываваныя на перамогу, прыязджалі са сваёй брыгадай, куды ўваходзілі візажыст і стыліст. Прынамсі, у кітаянкі і мексіканкі такія людзі былі – яны ў выніку і занялі першае і другое месца адпаведна.
—Як Вы думаеце, чаму нашы суайчынніцы не вельмі паспяхова выступаюць на гэтым конкурсе?[]
— Бракуе якаснай падрыхтоўкі. Бо нашы дзяўчаты не могуць патрапіць нават у топ-15 – ніхто пра перамогу пакуль нават не заікаецца. Асабіста я б паслала дзяўчыну-спартсменку ці сапраўды таленавітую прыгажуню, якая б змагла перамагчы ў міні-конкурсе і патрапіць такім чынам у фінал. Лёгка, на мой погляд, перамагчы ў міні-конкурсе "beauty with a purpose": трэба толькі стварыць якаснае відэа, дзе дзяўчына дапамагае бяздольным. Перамагчы ж на "Міс Свету", думаю, вельмі складана. Трэба спадабацца гаспадыні конкурсу Джуліі Морлі: яна павінна ўбачыць, што з дзяўчынай ёй будзе камфортна працаваць. Гэта мае на ўвазе наяўнасць ва ўдзельніцы добрай англійскай і такіх якасцяў, як камунікабельнасць і трываласць. Таксама вядома, што Джуліі Морлі больш падабаюцца лацінаамерыканкі і дзяўчаты з Карыбскага басейна: яны больш энергічныя, жыццярадасныя, харызматычныя, ім лёгка стварыць шоу з нічога, пачаць танчыць перад камерай ці праспяваць гімн сваёй краіны, весела маршыруючы пры гэтым. Нашым дзяўчатам бракуе такой адкрытасці. Мабыць, я б яшчэ адзначыла адсутнасць у прадстаўніц Беларусі глянцу. Нашы дзяўчынкі вельмі прыгожыя сваёй натуральнай прыгажосцю, яны не прывыклі ляпіць у паўсядзённым жыцці вейкі, рабіць складаную укладку ці яркі макіяж. Тут гэта неабходна. Некаторыя ўдзельніцы спецыяльна перад конкурсам едуць на курорты, ходзяць у Spa, каб выглядаць на ўсё 100. Не думаю, што ў пераможцаў нацыянальнага конкурсу "Міс Беларусь" ёсць такія магчымасці.
на фота: Алена Аладка на конкурсе "Міс Свету 2007"
—Цяпер Вам, як гледачу, ці цікавыя сучасныя конкурсы прыгажосці?[]
— Не магу сказаць, што сачу за конкурсамі прыгажосці. Я наогул тэлевізар рэдка гляджу, але калі ужо трапляецца нейкае спаборніцтва такога тыпу, то канал не пераключаю. Хоць не, хлушу, каб паглядзець фінал апошняга конкурсу "Міс Беларусь", я спецыяльна заходзіла на сайт тэлеканала АНТ: там было размешчана відэа. Было цікава ўбачыць, хто ж паедзе прадстаўляць нашу краіну на "Міс Свету". Выбар журы мяне пацешыў, хоць я хварэла за іншую фіналістку.
—У якой краіне свету жывуць самыя прыгожыя дзяўчаты?[]
— Па праўдзе, не ведаю, не ва ўсіх краінах пабывала (смяецца). Задайце мне гэта пытанне праз гадоў трыццаць, калі я аб'езджу большую колькасць царстваў-дзяржаў.
— Ваша стаўленне да конкурсаў прыгажосці для замужніх дам, для мужчын, для дзяцей?
— У прынцыпе, дадатнае. Адзінае, я супраць дзіцячых конкурсаў прыгажосці. Лічу, што знешнасць – гэта не той крытэрый, па якім трэба параўноўваць дзяцей. Як перамога, так і пройгрыш у такіх спаборніцтвах дрэнна ўплывае на псіхіку дзіцяці.
— Вы цікавіцеся модай?
— За модай цяпер асоба не сачу: гэты перыяд у сваім жыцці я ўжо прайшла (смяецца). Мне бліжэй паняцце стылю. Мае любімыя маркі – гэта Prada, Yves Saint Laurent, Bottega Veneta, Max Mara, CoSTUME NATIONAL, Ralph Lauren.
— Як Вы ацэньваеце сучасную беларускую моду?
— Беларуская мода яшчэ толькі напачатку шляху. Я наведваю мерапрыемствы ў рамках Belarus Fashion Week. І мяне цешыць, што з кожным годам гэта мерапрыемства становіцца ўсё больш маштабным. Цешыць, што нароўні са старой гвардыяй дызайнераў - Вольга Самошчанка, Алена Цакаленка, Іван Айплатаў – з'яўляюцца і новыя імёны. Мне падабаецца маладая марка I am. З буйных гульцоў беларускага рынка магу вылучыць кампанію Nelva: у іх магазіне заўсёды можна знайсці годныя рэчы для свайго гардэроба.
— Ці ёсць у Вас асабістыя перавагі ў адзенні ці абутку, якія не залежаць ад моды?
— Безумоўна, мая любоў да уггаў (абутак з аўчыны ворсам унутр і гладкай паверхняй вонкі – заўв. рэд.) велізарная – у мяне іх не меней дзесяці пар розных расфарбовак. Прыкладна таксама я стаўлюся і да балетак Tod's. З адзежы магу вылучыць футравыя камізэлькі.
— Адпраўляючыся за пакупкай адзежы, Вы бераце з сабой "кансультанта"?
— Адзенне купляю часцей за ўсё сама, за мяжой. У дарадцы бяру або тату, або мужа. Яны заўсёды сумленна ацэньваюць мяне (смяецца).
— Якому стылю ў адзенні Вы аддаяце перавагу?
— У першую чаргу я люблю зручныя рэчы. Я – кінестэтык (тып асобы з псіхалогіі: атрымліваючы інфармацыю, успрымаючы навакольную рэчаіснасць, ён імкнецца ўсё перавесці на мову цялесных адчуванняў – заўв. рэд.), таму адзежу выбіраю навобмацак. Ніколі не куплю штосьці, калі тканіна колецца ці электрызуецца. Другая мая асаблівасць – гэта любоў да аб'ёмных рэчаў. Заўсёды купляю М-ку, хоць лёгка залажу ў адзежу на памер менш. Што да рэчаў "на выхад", то тут я аддаю перавагу жаноцкім рэчам насычаных яркіх колераў.
— Мы ведаем, што Вы з адзнакай скончылі істфак БДУ. Які гістарычны персанаж у гісторыі Беларусі выклікае ў Вас найвялікшую сімпатыю?
— Усяслаў Чарадзей – чалавек-легенда з найцікавейшым лёсам. Яго ўчынкі мяне заўсёды дзівілі. Не здолеў узяць Пскоў, а на наступны год пайшоў на больш умацаваны горад Ноўгарад і захапіў яго. Нестандартны крок. Адзіны полацкі князь, які кіраваў у Кіеве, прычым на княжанне яго пасадзілі простыя людзі. Менавіта Усяслаў Чарадзей пабудаваў Полацкую Сафію (Сафійскі сабор – заўв. рэд.) як знак роўнасці з Кіевам і Ноўгарадам.
Наогул, мне бліжэй прагматычныя палітыкі, якія змагаюцца за ўмацаванне дзяржаўнасці. Да іх можна аднесці Вітаўта, Льва Сапегу, Пятра Міронавіча Машэрава.