сярмяга

Вядома ўсходнім славянам, палякам, літоўцам, мардве і інш. Упершыню ўпамінаецца ў летапісах пад 1395, у 15-16 ст. уваходзіла ў царскае летняе ездавое ўбранне. На Беларусі сярмяга - верхняя мужчынская і жаночая вопратка белага ці шэрага колеру (на поўдні Гродзеншчыны карычневага). Апраналі звычайна на кашулю, з поясам. Насілі ў халодную пару (на Віцебшчыне паверх насова і футра). Даўнія сярмягі доўгія, двухшвовыя, прамога з суцэльнай спінкай крою, больш познія - карацейшыя, прыталеныя, у зборкі, раскошанага крою. Адна- і двухбортныя, без каўняра ці з каўняром, зашпільваліся на гаплікі, гузікі. Святочную сярмягу аздаблялі шнурком, вышыўкай, аплікацыяй (каляровая тканіна, скура). Кроем спінкі, размяшчэннем дэкору (узоры накшталт зігзагаў, галінак дрэў, кветак) вылучаліся белыя сярмягі з-пад Камянца; абшываліся паласой чорнага аксаміту. М.Ф.Раманюк [2]